Bliższy opis obiektów Hauneb, wykłady takie tam różne, Paczka książek o ufo,piramidach
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Bliższy opis obiektów Haunebu
HAUNEBU-I (RFC 5)
Pierwsze prace nad obiektem
Haunebu-I
rozpoczęto w sierpniu 1939 roku. Obiekt
miał średnicę około 25 metrów.
HAUNEBU-I (RFC 6)
Pod koniec roku 1942 grupa badawcza SS4 rozpoczęła budowę Haunebu-II był
modelem bardziej udoskonalonym niż Haunebu-I. Zmiany dotyczyły szkieletu
obudowy układu napędowego jak i zewnętrznego wyglądu. Miał on średnicę ok. 30
metrów i od 9 do 11 metrów wysokości. Posiadał cztery generatory
elektrograwitacyjne - jeden duży umieszczony centralnie, trzy mniejsze stabilizujące i
mógł rozwinąć prędkość dochodzącą do 6000 km/h.
Haunebu-II były prawdopodobnie w pełni przygotowane do lotów kosmicznych, o
czym świadczyły zaznaczone na planach pomieszczenia dla załogi, które miały być
wykorzystane w przypadku długotrwałej podróży. Niektóre typy tych pojazdów miały
przygotowane specjalne stanowiska bojowe na znajdujące się w obudowie działa
na promienie "
Donara
".
Już w marcu 1945 roku zakłady lotnicze
Dorniera
otrzymały zamówienie na
produkcję seryjną
Haunebu-II
HAUNEBU-III
Pod koniec wojny opracowano najdoskonalszy statek - Haunebu-III o średnicy około
70 metrów. Powstał tylko jeden prototyp. Wykonał on 19 lotów podczas których
testowano jego właściwości w czasie lotu. Mógł on pomieścić w swoim wnętrzu aż 32
ludzi i rozwijać prędkość 10 Machów (ok. 12000 km/h)!
Napęd tego statku składał się prawdopodobnie według naszych przypuszczeń z
generatorów elektrograwitacyjnych.
Niemcy mieli jak się okazuje jeszcze śmielsze plany. Istnieją bowiem plany ogromnych
HAUNEBU średnicy przekraczającej 120 metrów
.
Urządzeniem zasilającym dla wszystkich
statków Haunebu
był zestaw połączonych
silnych elektromagnesów
generatora Van de Graafa
i rodzaj sferycznego dynama
Marconiego zawierającego kulę wirującej rtęci. Urządzenie wytwarzało pole
elektrograwitacyjne i zostało nazwane "
Tachyonatorem Thule
". Nad wynalazkiem tym
pracował
Hans Coler
oraz von
Franz Haid
z zakładów
Siemens - Schucker
oraz
laboratorium
AEG Telefunken
.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl lemansa.htw.pl
Bliższy opis obiektów Haunebu
HAUNEBU-I (RFC 5)
Pierwsze prace nad obiektem
Haunebu-I
rozpoczęto w sierpniu 1939 roku. Obiekt
miał średnicę około 25 metrów.
HAUNEBU-I (RFC 6)
Pod koniec roku 1942 grupa badawcza SS4 rozpoczęła budowę Haunebu-II był
modelem bardziej udoskonalonym niż Haunebu-I. Zmiany dotyczyły szkieletu
obudowy układu napędowego jak i zewnętrznego wyglądu. Miał on średnicę ok. 30
metrów i od 9 do 11 metrów wysokości. Posiadał cztery generatory
elektrograwitacyjne - jeden duży umieszczony centralnie, trzy mniejsze stabilizujące i
mógł rozwinąć prędkość dochodzącą do 6000 km/h.
Haunebu-II były prawdopodobnie w pełni przygotowane do lotów kosmicznych, o
czym świadczyły zaznaczone na planach pomieszczenia dla załogi, które miały być
wykorzystane w przypadku długotrwałej podróży. Niektóre typy tych pojazdów miały
przygotowane specjalne stanowiska bojowe na znajdujące się w obudowie działa
na promienie "
Donara
".
Już w marcu 1945 roku zakłady lotnicze
Dorniera
otrzymały zamówienie na
produkcję seryjną
Haunebu-II
HAUNEBU-III
Pod koniec wojny opracowano najdoskonalszy statek - Haunebu-III o średnicy około
70 metrów. Powstał tylko jeden prototyp. Wykonał on 19 lotów podczas których
testowano jego właściwości w czasie lotu. Mógł on pomieścić w swoim wnętrzu aż 32
ludzi i rozwijać prędkość 10 Machów (ok. 12000 km/h)!
Napęd tego statku składał się prawdopodobnie według naszych przypuszczeń z
generatorów elektrograwitacyjnych.
Niemcy mieli jak się okazuje jeszcze śmielsze plany. Istnieją bowiem plany ogromnych
HAUNEBU średnicy przekraczającej 120 metrów
.
Urządzeniem zasilającym dla wszystkich
statków Haunebu
był zestaw połączonych
silnych elektromagnesów
generatora Van de Graafa
i rodzaj sferycznego dynama
Marconiego zawierającego kulę wirującej rtęci. Urządzenie wytwarzało pole
elektrograwitacyjne i zostało nazwane "
Tachyonatorem Thule
". Nad wynalazkiem tym
pracował
Hans Coler
oraz von
Franz Haid
z zakładów
Siemens - Schucker
oraz
laboratorium
AEG Telefunken
.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]