CMKP Zdrowie Publiczne,
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Szkoła Zdrowia Publicznego CMKP w Warszawie
ZDROWIE PUBLICZNE
Wybrane zagadnienia
TOM I
Redakcja
Janusz Opolski
Warszawa 2011
Przygotowanie oraz wydruk podręcznika współinansowane
przez Unię Europejską z Europejskiego Funduszu Społecznego
AUTORZY:
JANUsZ OPOLskI – DR N. mED.,
M.P.H., dyrektor Szkoły Zdrowia Publicznego, kierownik
Zakładu Ekonomiki, Prawa i Zarządzania Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego.
Związany z uczelnią od początku jej istnienia. W latach 1980–2005 w administracji służby
zdrowia i administracji rządowej. W latach 80. między innymi: wicedyrektor ds. lecznictwa
w Zespole Opieki Zdrowotnej Warszawa-Żoliborz; dyrektor naczelny ZOZ Warszawa-Mokotów.
Następnie dyrektor medyczny w Saint Vincent Medical Center. W latach 90. dyrektor Gabinetu
Ministra Zdrowia prof. J. Żochowskiego, następnie prezes Agencji Rezerw Sanitarnych, a po
reorganizacji wiceprezes Agencji Rezerw Materiałowych, do chwili powołania w roku 2004
na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia. Szeroka aktywność międzyna-
rodowa. Między innymi: przedstawiciel Światowej Organizacji Zdrowia w Polsce; zastępca
członka Komitetu Wykonawczego Światowej Organizacji Zdrowia; członek Komisji Zdrowia
Publicznego Rady Europy; ekspert i czasowy doradca ŚOZ w latach 1980–1992. Autor blisko
50 publikacji naukowych w zakresie szeroko pojętego zdrowia publicznego. Wieloletni se-
kretarz Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Medycyny Społecznej; członek założyciel
Stowarzyszenia Menedżerów Opieki Zdrowotnej.
mAREk sANECkI – DR hAB. NAUk mED.
(ur. 1931 r. w Warszawie); profesor nadzwy-
czajny w Wyższej Szkole Ekologii i Zarządzania w W-wie. Kwaliikacje zawodowe: dyplom
lekarza (1955, AM w W-wie); dyplom zdrowia publicznego (1961, DPH, University of Bristol,
UK); dyplom podypl. studiów afrykanistycznych (1964, UW); doktor medycyny (1964, PZH
w W-wie); doktor habilitowany nauk medycznych w zakresie medycyny społecznej (1973,
CMKP w W-wie); specjalista II stopnia w organizacji ochrony zdrowia oraz II stopnia w epi-
demiologii, I stopnia w dziedzinie chorób zakaźnych. Zajmowane ważniejsze stanowiska:
1955–1966 – pracownik naukowy (asystent, st. asystent) w Zakładzie Epidemiologii PZH
w Warszawie; 1966–1970 doradca regionalny ds. zwalczania chorób zakaźnych oraz orga-
nizacji służb przeciwepidemicznych w Biurze Regionalnym WHO dla Afryki (Brazzaville,
Rep. Kongo); następnie w Dep. Służb Zdrowia Publicznego, w Centrali WHO (Genewa,
Szwajcaria); 1970–1991 – nauczyciel akademicki: adiunkt i zastępca kierownika Studium,
następnie docent i kierownik Studium Medycyny Społecznej (obecnie Szkoła Zdrowia
Publicznego) CMKP w W-wie. Po przejściu na emeryturę: 1993–1998 wykładowca
i przewodniczący Rady Programowej Centrum Edukacji i Doradztwa Służby Zdrowia
w Warszawie: od 1998 profesor nadzwyczajny w Wyższej Szkole Ekologii i Zarządzania
w Warszawie; w latach 1992–2009 wykładowca: w Studium Podyplomowym Zarządzania
Organizacjami Ochrony Zdrowia, w Katedrze Zarządzania SGH; w Studium Podyplomowym
Farmakoekonomiki, Marketingu i Prawa Farmaceutycznego, w Szkole Biznesu Politechniki
Warszawskiej; w Szkole Zdrowia Publicznego CMKP w Warszawie.
GRZEGORZ JAsIńskI
– lekarz, Absolwent Akademii Medycznej w Łodzi (1976) specjalista
chirurgii ogólnej (II st.). Studia podyplomowe na Wydziale Ochrony Zdrowia, Instytutu Zdrowia
Publicznego Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1999-2000 dyrektor
Wydziału Zdrowia Starostwa Powiatu Warszawskiego, 2000-2001 dyrektor w Departamencie
Polityki Ubezpieczeń Zdrowotnych Krajowego Związku Kas Chorych, 2001-2007 specjalista
w Biurze Rozliczeń Międzynarodowych Ministerstwa Zdrowia. W latach 1999-2003 uczestnik
dwóch programów Unii Europejskiej (EC PHARE Consensus Program) mających na celu przysto-
sowanie administracji polskiej do członkostwa w Unii Europejskiej. Dyrektor Biura Naczelnej Izby
Lekarskiej od 2001 do 2011 r. Wykładowca w Szkole Zdrowia Publicznego CMPK w Warszawie.
Autor ponad 20 publikacji na temat organizacji i inansowania systemów zdrowia w państwach
świata, wpływu orzeczeń Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości na systemy ochrony zdrowia,
ubezpieczeń zdrowotnych w państwach Unii Europejskiej oraz transgranicznych świadczeń zdro-
wotnych w Unii Europejskiej.
ANDRZEJ WOJTCZAk – PROf. DR hAB. mED.,
profesor zwyczajny na Wydziale Zdrowia
Publicznego Wyższej Szkoły Finansów i Zarządzania w Siedlcach, a także wykładowca w Szkole
Zdrowia Publicznego CMKP. Dziekan Studium Medycyny Społecznej, a następnie dyrek-
tor Szkoły Zdrowia Publicznego i Medycyny Społecznej CMKP (1991–95). Wykładowca na
Uniwersytecie Kwansei Gakuin w Japonii (1999–2002). Wieloletni dyrektor ŚOZ w Biurze
Europejskim w Kopenhadze (1978–86) oraz w Kwaterze Głównej w Genewie kierujący Cen-
trum ds. Badań nad Zdrowiem w Kobe w Japonii (1996–99). W latach 1999–2005 dyrektor
Instytutu Międzynarodowych Problemów Edukacji Medycznej w Nowym Jorku. W latach
1971–78 dyrektor Departamentu Nauki i Szkolnictwa, a w latach 1989–91 podsekretarz stanu
w Ministerstwie Zdrowia. Autor wieluset publikacji naukowych z zakresu medycyny, kształce-
nia medycznego i zdrowia publicznego w czasopismach krajowych i międzynarodowych, redak-
tor podręcznika „Chorób Wewnętrznych” (PZWL 1981–3, i 1995) i autor „Zdrowie Publiczne
wyzwaniem systemów zdrowia XXI wieku”(PZWL 2009).
mAREk BALICkI –
lekarz, absolwent Akademii Medycznej w Gdańsku (1978); specjalizacje:
anestezjolog (I st.), psychiatra (II st.); dyrektor Szpitala Wolskiego w Warszawie. Wiceminister
zdrowia i opieki społecznej (1992–1993), minister zdrowia (2003 oraz 2004–2005), przewod-
niczący Międzyresortowego Zespołu do spraw Reform Zabezpieczenia Społecznego i Systemu
Świadczeń Zdrowotnych (1992–1993). Doradca prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego ds.
polityki zdrowotnej (1998–2001). Poseł na Sejm I, II i V kadencji, senator V kadencji. W latach
80. działacz Solidarności, m.in. członek Zarządu Regionu Gdańskiego i delegat na I Zjazd NSZZ
„Solidarność”. W stanie wojennym internowany. W 1983 r. aresztowany, zwolniony po amnestii,
prezes Warszawskiego Towarzystwa Pomocy Lekarskiej i Opieki nad Psychicznie i Nerwowo
Chorymi, członek Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, współzałożyciel Kolegium Lekarzy
Rodzinnych. Jest autorem wielu publikacji z zakresu polityki zdrowotnej, organizacji i inanso-
wania systemu opieki zdrowotnej, ochrony zdrowia psychicznego oraz praw pacjenta. Prowadził
wykłady m. in. na Podyplomowym Studium Prawa Medycznego, Bioetyki i Socjologii Medycyny
Uniwersytetu Warszawskiego; Podyplomowym Studium Biznesu Medycznego Szkoły Głównej
Handlowej; w Szkole Biznesu Politechniki Warszawskiej, w Szkole Praw Człowieka przy Fundacji
Helsińskiej. Szpital Wolski, ul. Kasprzaka 17, 01-211 Warszawa; mbalicki@wa.onet.pl
GRZEGORZ OPOLskI – PROf. DR hAB. mED.
Kierownik I Katedry i Kliniki Kardiologii
I Wydziału Lekarskiego Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Zainteresowania naukowe
obejmują stabilną chorobę wieńcową i ostre zespoły wieńcowe, niewydolność serca, zaburzenia
rytmu, a zwłaszcza migotanie przedsionków i elektroterapię. Autor ponad 200 artykułów na-
ukowych i 40 rozdziałów w podręcznikach kardiologicznych. Współredaktor takich książek, jak:
„Ostre zespoły wieńcowe”, „Leki hamujące układ renina-angiotensyna-aldosteron”, „Migotanie
przedsionków”, „Choroby serca i naczyń – poradnik lekarza rodzinnego”. Przewodniczący Rady
Programowej Narodowego Programu Proilaktyki i Leczenia Chorób Układu Sercowo-
-Naczyniowego – POLKARD w latach 2003–2008. Redaktor naczelny czasopisma „Kardiologia
po Dyplomie”.
TOmAsZ ZDROJEWskI – DR hAB. mED.
Specjalista w dziedzinie chorób wewnętrznych
oraz hypertensjologii. Nauczyciel akademicki i pracownik naukowy Gdańskiego Uniwersytetu
Medycznego. W latach 1989–1990 stypendysta Fundacji Kościuszkowskiej w dziedzinie kardio-
logii klinicznej (Columbus, Uniwersytet Stanu Ohio, USA). W latach 1991–1993 stypendysta
Fundacji Alexandra von Humboldta oraz DFG w Uniwersytecie w Wuerzburgu w Niemczech.
Od roku 1994 intensywnie zajmuje się epidemiologią kliniczną, prewencją, farmakoekono-
mią oraz polityką zdrowotną. W latach 1997 i 2002 główny autor i koordynator programów
Natpol i Natpol Plus – pierwszych ogólnopolskich badań oceniających metodą reprezentatyw-
ną rozpowszechnienie i kontrolę czynników ryzyka zawałów serca i udarów mózgu w Polsce.
W latach 1999–2001, we współpracy z Europejskim Towarzystwem Kardiologicznym, inicjator
i realizator programu edukacji w polskich środowiskach opiniotwórczych, m.in. w Parlamencie
RP. W roku 2002 – członek i sekretarz Zespołu Ekspertów ds. przygotowania Narodowego
Programu Proilaktyki i Leczenia Chorób Układu Sercowo-Naczyniowego POLKARD. Od 2003
roku sekretarz Narodowego Programu POLKARD. Inicjator i koordynator krajowych programów
badawczych i interwencyjnych takich jak Polski Projekt 4 Miast, Polski Projekt 400 Miast, oraz
wieloletnich projektów regionalnych: Sopkard 1999–2009 i Zdrowie dla Pomorzan
2005–2013. W 2004 roku przedstawiciel Polski w negocjacjach dokumentu Komisji Unii
Europejskiej „Healthy Heart”. Od 2006 r. doradca ds. zdrowia prezydenta RP. Członek grup robo-
czych i zarządów polskich i europejskich towarzystw naukowych. Autor lub współautor ponad 170
prac naukowych i rozdziałów w podręcznikach w dziedzinie kardiologii, epidemiologii klinicznej,
farmakoekonomii, prewencji i polityki zdrowotnej, w tym ważnych artykułów opisujących sytu-
ację epidemiologiczną w Polsce, opublikowanych w renomowanych pismach zagranicznych.
JANUsZ mEDER – DR N. mED.
Urodzony 22 listopada 1947 w Chorzowie w rodzinie inte-
ligenckiej. Ukończył Liceum im. R. Traugutta w Warszawie, a następnie Warszawską Akademię
Medyczną. Od ukończenia studiów (1972) jest pracownikiem Centrum Onkologii – Instytutu
im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie, gdzie kolejno pracował na stanowiskach: asystenta
w Klinice Onkologii Ogólnej, starszego asystenta i adiunkta w Zakładzie Radioterapii w latach
1973–1979. Jednocześnie z pracą w Klinice prowadził prace eksperymentalne na zwierzętach
w Zakładzie Radiobiologii uwieńczone w 1979 doktoratem pt. „Stopień depopulacji tkanek
krwiotwórczych i nabłonka jelitowego myszy jako miara skutku biologicznego promieniowania
X i neutronów prędkich”.
– 1976 I stopień specjalizacji z zakresu onkologii – radioterapii
– 1978 6-miesięczne stypendium naukowo-szkoleniowe w laboratoriach i oddziałach kli-
nicznych Europejskich Ośrodków Onkologicznych i Hematologicznych w Londynie,
Amsterdamie, Brukseli.
– 1979 II stopień specjalizacji z zakresu onkologii – radioterapii
– 1980–1981 praca naukowo-badawcza i kliniczna w Harward Medical School w Bostonie w za-
kresie radio- i chemioterapii nowotworów (stypendium National Cancer Institute w USA)
– 1984 praca w oddziałach onkologicznych w Memorial Sloan-Kettering Cancer Center
w Nowym Jorku na zaproszenie strony amerykańskiej
– 1984–995 kierownik Kliniki Radioterapii w Centrum Onkologii
– 1994–1997 dyrektor Polskiej Szkoły Onkologii
– 1995–2002 naczelny radioterapeuta w Centrum Onkologii
– od 1995 do chwili obecnej kierownik Kliniki Nowotworów Układu Chłonnego w Centrum
Onkologii – Instytucie w Warszawie
– od 1999 do chwili obecnej przewodniczący Polskiej Grupy Badawczej Chłoniaków
– od 2000 do chwili obecnej prezes Polskiej Unii Onkologii
– 2003 specjalizacja w dziedzinie onkologii klinicznej
– od 2006 członek Rady ds. Zwalczania Chorób Nowotworowych w Ministerstwie Zdrowia
– od 1984 roku do chwili obecnej Członek Rady Naukowej Centrum Onkologii Członek Rady
Konsultantów Naukowych Komitetu Redakcyjnego Czasopism: „Nowotwory” i „Onkologia
w Praktyce Klinicznej”
– od 2007 roku wiceprezes Polskiego Towarzystwa Onkologii Klinicznej
– 2002 rok odznaczony przez Prezydenta RP Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Członek wielu krajowych i zagranicznych Towarzystw Naukowych m.in. ASCO, ESMO,
ESTRO, PTO, PTHiT, PTRO.
– od 2010 do chwili obecnej kierownik Oddziału Zachowawczego Kliniki Nowotworów Układu
Chłonnego w Centrum Onkologii.
Autor lub współautor ponad 170 publikacji naukowych.
DARIUsZ RUDAś –
absolwent wydziału lekarskiego Wojskowej Akademii Medycznej im.
gen. bryg. prof. Bolesława Szareckiego w Łodzi. Po odejściu z wojska do chwili obecnej pracuje
w Państwowej Inspekcji Sanitarnej, obecnie jako Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny
w m.st. Warszawie. Posiada specjalizację z chorób wewnętrznych, organizacji ochrony zdrowia
wojsk oraz z epidemiologii. Skończył studia podyplomowe z organizacji, zarządzania i ekono-
miki w opiece zdrowotnej organizowane przez Szkołę Zdrowia Publicznego Instytutu Medycyny
Pracy im. prof. dr. Jerzego Nofera w Łodzi, studia podyplomowe organizowane przez Wydział
Strategiczno – Obronny Akademii Obrony Narodowej w zakresie Bezpieczeństwa Narodowego
oraz studia podyplomowe organizowane przez Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu
Warszawskiego z prawa medycznego, bioetyki i socjologii medycyny.
kRZYsZTOf PUChALskI
–
DR
N. hUm.
Socjolog, pracuje w Szkole Wyższej Psychologii
Społecznej w Warszawie oraz w Instytucie Medycyny Pracy im. prof. J. Nofera w Łodzi (Krajowe
Centrum Promocji Zdrowia w Miejscu Pracy). Kierownik i realizator wielu projektów badaw-
czych i wdrożeniowych w dziedzinie zdrowia publicznego (m.in. grantów Banku Światowego,
Komisji Europejskiej, Ministerstwa Zdrowia, Ministerstwa Pracy, Komitetu Badań Naukowych,
umów z przedsiębiorstwami i samorządami). Konsultant i autor programów prewencji ryzyka
i promocji zdrowia w zakładach pracy oraz środowiskach lokalnych, trener liderów zmian spo-
łecznych. Wykładowca akademicki (m.in. socjologia zdrowia, problemy zdrowotne współcze-
snych społeczeństw, zarządzanie projektem interwencji społecznej). Główne zainteresowania:
(1) zachowania zdrowotne – analiza stanu, wyjaśnianie i kształtowanie (współautor pierwszej
w Polsce monograii na temat zachowań zdrowotnych społeczeństwa), (2) świadomość spo-
łeczna w dziedzinie zdrowia (autor pierwszej w kraju książki na temat stanu i mechanizmów
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl lemansa.htw.pl
Szkoła Zdrowia Publicznego CMKP w Warszawie
ZDROWIE PUBLICZNE
Wybrane zagadnienia
TOM I
Redakcja
Janusz Opolski
Warszawa 2011
Przygotowanie oraz wydruk podręcznika współinansowane
przez Unię Europejską z Europejskiego Funduszu Społecznego
AUTORZY:
JANUsZ OPOLskI – DR N. mED.,
M.P.H., dyrektor Szkoły Zdrowia Publicznego, kierownik
Zakładu Ekonomiki, Prawa i Zarządzania Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego.
Związany z uczelnią od początku jej istnienia. W latach 1980–2005 w administracji służby
zdrowia i administracji rządowej. W latach 80. między innymi: wicedyrektor ds. lecznictwa
w Zespole Opieki Zdrowotnej Warszawa-Żoliborz; dyrektor naczelny ZOZ Warszawa-Mokotów.
Następnie dyrektor medyczny w Saint Vincent Medical Center. W latach 90. dyrektor Gabinetu
Ministra Zdrowia prof. J. Żochowskiego, następnie prezes Agencji Rezerw Sanitarnych, a po
reorganizacji wiceprezes Agencji Rezerw Materiałowych, do chwili powołania w roku 2004
na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia. Szeroka aktywność międzyna-
rodowa. Między innymi: przedstawiciel Światowej Organizacji Zdrowia w Polsce; zastępca
członka Komitetu Wykonawczego Światowej Organizacji Zdrowia; członek Komisji Zdrowia
Publicznego Rady Europy; ekspert i czasowy doradca ŚOZ w latach 1980–1992. Autor blisko
50 publikacji naukowych w zakresie szeroko pojętego zdrowia publicznego. Wieloletni se-
kretarz Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Medycyny Społecznej; członek założyciel
Stowarzyszenia Menedżerów Opieki Zdrowotnej.
mAREk sANECkI – DR hAB. NAUk mED.
(ur. 1931 r. w Warszawie); profesor nadzwy-
czajny w Wyższej Szkole Ekologii i Zarządzania w W-wie. Kwaliikacje zawodowe: dyplom
lekarza (1955, AM w W-wie); dyplom zdrowia publicznego (1961, DPH, University of Bristol,
UK); dyplom podypl. studiów afrykanistycznych (1964, UW); doktor medycyny (1964, PZH
w W-wie); doktor habilitowany nauk medycznych w zakresie medycyny społecznej (1973,
CMKP w W-wie); specjalista II stopnia w organizacji ochrony zdrowia oraz II stopnia w epi-
demiologii, I stopnia w dziedzinie chorób zakaźnych. Zajmowane ważniejsze stanowiska:
1955–1966 – pracownik naukowy (asystent, st. asystent) w Zakładzie Epidemiologii PZH
w Warszawie; 1966–1970 doradca regionalny ds. zwalczania chorób zakaźnych oraz orga-
nizacji służb przeciwepidemicznych w Biurze Regionalnym WHO dla Afryki (Brazzaville,
Rep. Kongo); następnie w Dep. Służb Zdrowia Publicznego, w Centrali WHO (Genewa,
Szwajcaria); 1970–1991 – nauczyciel akademicki: adiunkt i zastępca kierownika Studium,
następnie docent i kierownik Studium Medycyny Społecznej (obecnie Szkoła Zdrowia
Publicznego) CMKP w W-wie. Po przejściu na emeryturę: 1993–1998 wykładowca
i przewodniczący Rady Programowej Centrum Edukacji i Doradztwa Służby Zdrowia
w Warszawie: od 1998 profesor nadzwyczajny w Wyższej Szkole Ekologii i Zarządzania
w Warszawie; w latach 1992–2009 wykładowca: w Studium Podyplomowym Zarządzania
Organizacjami Ochrony Zdrowia, w Katedrze Zarządzania SGH; w Studium Podyplomowym
Farmakoekonomiki, Marketingu i Prawa Farmaceutycznego, w Szkole Biznesu Politechniki
Warszawskiej; w Szkole Zdrowia Publicznego CMKP w Warszawie.
GRZEGORZ JAsIńskI
– lekarz, Absolwent Akademii Medycznej w Łodzi (1976) specjalista
chirurgii ogólnej (II st.). Studia podyplomowe na Wydziale Ochrony Zdrowia, Instytutu Zdrowia
Publicznego Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1999-2000 dyrektor
Wydziału Zdrowia Starostwa Powiatu Warszawskiego, 2000-2001 dyrektor w Departamencie
Polityki Ubezpieczeń Zdrowotnych Krajowego Związku Kas Chorych, 2001-2007 specjalista
w Biurze Rozliczeń Międzynarodowych Ministerstwa Zdrowia. W latach 1999-2003 uczestnik
dwóch programów Unii Europejskiej (EC PHARE Consensus Program) mających na celu przysto-
sowanie administracji polskiej do członkostwa w Unii Europejskiej. Dyrektor Biura Naczelnej Izby
Lekarskiej od 2001 do 2011 r. Wykładowca w Szkole Zdrowia Publicznego CMPK w Warszawie.
Autor ponad 20 publikacji na temat organizacji i inansowania systemów zdrowia w państwach
świata, wpływu orzeczeń Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości na systemy ochrony zdrowia,
ubezpieczeń zdrowotnych w państwach Unii Europejskiej oraz transgranicznych świadczeń zdro-
wotnych w Unii Europejskiej.
ANDRZEJ WOJTCZAk – PROf. DR hAB. mED.,
profesor zwyczajny na Wydziale Zdrowia
Publicznego Wyższej Szkoły Finansów i Zarządzania w Siedlcach, a także wykładowca w Szkole
Zdrowia Publicznego CMKP. Dziekan Studium Medycyny Społecznej, a następnie dyrek-
tor Szkoły Zdrowia Publicznego i Medycyny Społecznej CMKP (1991–95). Wykładowca na
Uniwersytecie Kwansei Gakuin w Japonii (1999–2002). Wieloletni dyrektor ŚOZ w Biurze
Europejskim w Kopenhadze (1978–86) oraz w Kwaterze Głównej w Genewie kierujący Cen-
trum ds. Badań nad Zdrowiem w Kobe w Japonii (1996–99). W latach 1999–2005 dyrektor
Instytutu Międzynarodowych Problemów Edukacji Medycznej w Nowym Jorku. W latach
1971–78 dyrektor Departamentu Nauki i Szkolnictwa, a w latach 1989–91 podsekretarz stanu
w Ministerstwie Zdrowia. Autor wieluset publikacji naukowych z zakresu medycyny, kształce-
nia medycznego i zdrowia publicznego w czasopismach krajowych i międzynarodowych, redak-
tor podręcznika „Chorób Wewnętrznych” (PZWL 1981–3, i 1995) i autor „Zdrowie Publiczne
wyzwaniem systemów zdrowia XXI wieku”(PZWL 2009).
mAREk BALICkI –
lekarz, absolwent Akademii Medycznej w Gdańsku (1978); specjalizacje:
anestezjolog (I st.), psychiatra (II st.); dyrektor Szpitala Wolskiego w Warszawie. Wiceminister
zdrowia i opieki społecznej (1992–1993), minister zdrowia (2003 oraz 2004–2005), przewod-
niczący Międzyresortowego Zespołu do spraw Reform Zabezpieczenia Społecznego i Systemu
Świadczeń Zdrowotnych (1992–1993). Doradca prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego ds.
polityki zdrowotnej (1998–2001). Poseł na Sejm I, II i V kadencji, senator V kadencji. W latach
80. działacz Solidarności, m.in. członek Zarządu Regionu Gdańskiego i delegat na I Zjazd NSZZ
„Solidarność”. W stanie wojennym internowany. W 1983 r. aresztowany, zwolniony po amnestii,
prezes Warszawskiego Towarzystwa Pomocy Lekarskiej i Opieki nad Psychicznie i Nerwowo
Chorymi, członek Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, współzałożyciel Kolegium Lekarzy
Rodzinnych. Jest autorem wielu publikacji z zakresu polityki zdrowotnej, organizacji i inanso-
wania systemu opieki zdrowotnej, ochrony zdrowia psychicznego oraz praw pacjenta. Prowadził
wykłady m. in. na Podyplomowym Studium Prawa Medycznego, Bioetyki i Socjologii Medycyny
Uniwersytetu Warszawskiego; Podyplomowym Studium Biznesu Medycznego Szkoły Głównej
Handlowej; w Szkole Biznesu Politechniki Warszawskiej, w Szkole Praw Człowieka przy Fundacji
Helsińskiej. Szpital Wolski, ul. Kasprzaka 17, 01-211 Warszawa; mbalicki@wa.onet.pl
GRZEGORZ OPOLskI – PROf. DR hAB. mED.
Kierownik I Katedry i Kliniki Kardiologii
I Wydziału Lekarskiego Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Zainteresowania naukowe
obejmują stabilną chorobę wieńcową i ostre zespoły wieńcowe, niewydolność serca, zaburzenia
rytmu, a zwłaszcza migotanie przedsionków i elektroterapię. Autor ponad 200 artykułów na-
ukowych i 40 rozdziałów w podręcznikach kardiologicznych. Współredaktor takich książek, jak:
„Ostre zespoły wieńcowe”, „Leki hamujące układ renina-angiotensyna-aldosteron”, „Migotanie
przedsionków”, „Choroby serca i naczyń – poradnik lekarza rodzinnego”. Przewodniczący Rady
Programowej Narodowego Programu Proilaktyki i Leczenia Chorób Układu Sercowo-
-Naczyniowego – POLKARD w latach 2003–2008. Redaktor naczelny czasopisma „Kardiologia
po Dyplomie”.
TOmAsZ ZDROJEWskI – DR hAB. mED.
Specjalista w dziedzinie chorób wewnętrznych
oraz hypertensjologii. Nauczyciel akademicki i pracownik naukowy Gdańskiego Uniwersytetu
Medycznego. W latach 1989–1990 stypendysta Fundacji Kościuszkowskiej w dziedzinie kardio-
logii klinicznej (Columbus, Uniwersytet Stanu Ohio, USA). W latach 1991–1993 stypendysta
Fundacji Alexandra von Humboldta oraz DFG w Uniwersytecie w Wuerzburgu w Niemczech.
Od roku 1994 intensywnie zajmuje się epidemiologią kliniczną, prewencją, farmakoekono-
mią oraz polityką zdrowotną. W latach 1997 i 2002 główny autor i koordynator programów
Natpol i Natpol Plus – pierwszych ogólnopolskich badań oceniających metodą reprezentatyw-
ną rozpowszechnienie i kontrolę czynników ryzyka zawałów serca i udarów mózgu w Polsce.
W latach 1999–2001, we współpracy z Europejskim Towarzystwem Kardiologicznym, inicjator
i realizator programu edukacji w polskich środowiskach opiniotwórczych, m.in. w Parlamencie
RP. W roku 2002 – członek i sekretarz Zespołu Ekspertów ds. przygotowania Narodowego
Programu Proilaktyki i Leczenia Chorób Układu Sercowo-Naczyniowego POLKARD. Od 2003
roku sekretarz Narodowego Programu POLKARD. Inicjator i koordynator krajowych programów
badawczych i interwencyjnych takich jak Polski Projekt 4 Miast, Polski Projekt 400 Miast, oraz
wieloletnich projektów regionalnych: Sopkard 1999–2009 i Zdrowie dla Pomorzan
2005–2013. W 2004 roku przedstawiciel Polski w negocjacjach dokumentu Komisji Unii
Europejskiej „Healthy Heart”. Od 2006 r. doradca ds. zdrowia prezydenta RP. Członek grup robo-
czych i zarządów polskich i europejskich towarzystw naukowych. Autor lub współautor ponad 170
prac naukowych i rozdziałów w podręcznikach w dziedzinie kardiologii, epidemiologii klinicznej,
farmakoekonomii, prewencji i polityki zdrowotnej, w tym ważnych artykułów opisujących sytu-
ację epidemiologiczną w Polsce, opublikowanych w renomowanych pismach zagranicznych.
JANUsZ mEDER – DR N. mED.
Urodzony 22 listopada 1947 w Chorzowie w rodzinie inte-
ligenckiej. Ukończył Liceum im. R. Traugutta w Warszawie, a następnie Warszawską Akademię
Medyczną. Od ukończenia studiów (1972) jest pracownikiem Centrum Onkologii – Instytutu
im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie, gdzie kolejno pracował na stanowiskach: asystenta
w Klinice Onkologii Ogólnej, starszego asystenta i adiunkta w Zakładzie Radioterapii w latach
1973–1979. Jednocześnie z pracą w Klinice prowadził prace eksperymentalne na zwierzętach
w Zakładzie Radiobiologii uwieńczone w 1979 doktoratem pt. „Stopień depopulacji tkanek
krwiotwórczych i nabłonka jelitowego myszy jako miara skutku biologicznego promieniowania
X i neutronów prędkich”.
– 1976 I stopień specjalizacji z zakresu onkologii – radioterapii
– 1978 6-miesięczne stypendium naukowo-szkoleniowe w laboratoriach i oddziałach kli-
nicznych Europejskich Ośrodków Onkologicznych i Hematologicznych w Londynie,
Amsterdamie, Brukseli.
– 1979 II stopień specjalizacji z zakresu onkologii – radioterapii
– 1980–1981 praca naukowo-badawcza i kliniczna w Harward Medical School w Bostonie w za-
kresie radio- i chemioterapii nowotworów (stypendium National Cancer Institute w USA)
– 1984 praca w oddziałach onkologicznych w Memorial Sloan-Kettering Cancer Center
w Nowym Jorku na zaproszenie strony amerykańskiej
– 1984–995 kierownik Kliniki Radioterapii w Centrum Onkologii
– 1994–1997 dyrektor Polskiej Szkoły Onkologii
– 1995–2002 naczelny radioterapeuta w Centrum Onkologii
– od 1995 do chwili obecnej kierownik Kliniki Nowotworów Układu Chłonnego w Centrum
Onkologii – Instytucie w Warszawie
– od 1999 do chwili obecnej przewodniczący Polskiej Grupy Badawczej Chłoniaków
– od 2000 do chwili obecnej prezes Polskiej Unii Onkologii
– 2003 specjalizacja w dziedzinie onkologii klinicznej
– od 2006 członek Rady ds. Zwalczania Chorób Nowotworowych w Ministerstwie Zdrowia
– od 1984 roku do chwili obecnej Członek Rady Naukowej Centrum Onkologii Członek Rady
Konsultantów Naukowych Komitetu Redakcyjnego Czasopism: „Nowotwory” i „Onkologia
w Praktyce Klinicznej”
– od 2007 roku wiceprezes Polskiego Towarzystwa Onkologii Klinicznej
– 2002 rok odznaczony przez Prezydenta RP Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Członek wielu krajowych i zagranicznych Towarzystw Naukowych m.in. ASCO, ESMO,
ESTRO, PTO, PTHiT, PTRO.
– od 2010 do chwili obecnej kierownik Oddziału Zachowawczego Kliniki Nowotworów Układu
Chłonnego w Centrum Onkologii.
Autor lub współautor ponad 170 publikacji naukowych.
DARIUsZ RUDAś –
absolwent wydziału lekarskiego Wojskowej Akademii Medycznej im.
gen. bryg. prof. Bolesława Szareckiego w Łodzi. Po odejściu z wojska do chwili obecnej pracuje
w Państwowej Inspekcji Sanitarnej, obecnie jako Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny
w m.st. Warszawie. Posiada specjalizację z chorób wewnętrznych, organizacji ochrony zdrowia
wojsk oraz z epidemiologii. Skończył studia podyplomowe z organizacji, zarządzania i ekono-
miki w opiece zdrowotnej organizowane przez Szkołę Zdrowia Publicznego Instytutu Medycyny
Pracy im. prof. dr. Jerzego Nofera w Łodzi, studia podyplomowe organizowane przez Wydział
Strategiczno – Obronny Akademii Obrony Narodowej w zakresie Bezpieczeństwa Narodowego
oraz studia podyplomowe organizowane przez Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu
Warszawskiego z prawa medycznego, bioetyki i socjologii medycyny.
kRZYsZTOf PUChALskI
–
DR
N. hUm.
Socjolog, pracuje w Szkole Wyższej Psychologii
Społecznej w Warszawie oraz w Instytucie Medycyny Pracy im. prof. J. Nofera w Łodzi (Krajowe
Centrum Promocji Zdrowia w Miejscu Pracy). Kierownik i realizator wielu projektów badaw-
czych i wdrożeniowych w dziedzinie zdrowia publicznego (m.in. grantów Banku Światowego,
Komisji Europejskiej, Ministerstwa Zdrowia, Ministerstwa Pracy, Komitetu Badań Naukowych,
umów z przedsiębiorstwami i samorządami). Konsultant i autor programów prewencji ryzyka
i promocji zdrowia w zakładach pracy oraz środowiskach lokalnych, trener liderów zmian spo-
łecznych. Wykładowca akademicki (m.in. socjologia zdrowia, problemy zdrowotne współcze-
snych społeczeństw, zarządzanie projektem interwencji społecznej). Główne zainteresowania:
(1) zachowania zdrowotne – analiza stanu, wyjaśnianie i kształtowanie (współautor pierwszej
w Polsce monograii na temat zachowań zdrowotnych społeczeństwa), (2) świadomość spo-
łeczna w dziedzinie zdrowia (autor pierwszej w kraju książki na temat stanu i mechanizmów
[ Pobierz całość w formacie PDF ]