Butelka lejdejska, SZKOŁA, FIZYKA, wynalazki
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Butelka lejdejska
Już Tales z Miletu około 550 roku p.n.e. zaobserwował zjawiska elektrostatyczne.
Zauważył, że potarty bursztyn nabiera zdolności przyciągania skrawków pewnych
materiałów. Jego odkrycia wykorzystał W. Gilbert dopiero w drugiej połowie XVI wieku,
wykazując, że nie tylko bursztyn (po grecku nazywa się
elektron
), ale wiele innych
substancji można naelektryzować przez tarcie.
Jego badania kontynuował O. von Guericke który około 1663 roku wynalazł prostą
maszynę elektrostatyczną, dzięki której zauważył, że stan naelektryzowania można
przenosić na inne przedmioty.
W 1729 roku Anglik Stephen Gray stwierdził, że fluid elektryczny umie przenieść się ze
szklanej rury na jej zatyczkę, oraz zauważył, że istnieją dobre i złe przewodniki
prądu
elektrycznego. Używając metalowych przewodów odkrył, że osoba połączona drutem z
ciałem silnie naelektryzowanym doznawała silnego wstrząsu. Od tego momentu
elektryczność stała się modna. Nieco później dokonano odkrycia, że istnieją dwa rodzaje
naelektryzowania ciał, i wprowadzono nazwy: elektryczność żywiczna i elektryczność
szklana.
Znaczny postęp w badaniach doświadczalnych spowodowało wynalezienie butelki
lejdejskiej czyli najstarszej postaci kondensatora elektrycznego (urządzenia do
przechowywania elektryczności). Właściwości butelki odkrył przypadkowo w 1745 roku w
Lejdzie (stąd nazwa), Pieter van Musschenbroek, profesor tamtejszego uniwersytetu oraz
niezależnie od niego E .J. von Kleist. Pierwotnie było to naczynie ze
szkła
wypełnione
wodą i zatkane korkiem który był przebity na wylot
miedzianym
drutem. Butelkę można
było naładować elektrycznie stykając pręt z naładowanym ciałem. Poprzez drut i wodę
prąd dostawał się do środka naczynia i ładował dodatnio lub ujemnie jego wewnętrzne
ścianki. Pojemność elektryczną można zwiększyć pokrywając szkło od zewnątrz i
wewnątrz folią przewodzącą prąd, oraz przedłużając drut tak, aby zetknął się z
zewnętrzną warstwą folii.
Wielkie znaczenie dla rozwoju elektrostatyki miały prace doświadczalne
Beniamina
Franklina
, który w roku 1752 złapał prąd z błyskawicy do butelki lejdejskiej i dowiódł, że
w
piorunach
jest elektryczność.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl lemansa.htw.pl
Butelka lejdejska
Już Tales z Miletu około 550 roku p.n.e. zaobserwował zjawiska elektrostatyczne.
Zauważył, że potarty bursztyn nabiera zdolności przyciągania skrawków pewnych
materiałów. Jego odkrycia wykorzystał W. Gilbert dopiero w drugiej połowie XVI wieku,
wykazując, że nie tylko bursztyn (po grecku nazywa się
elektron
), ale wiele innych
substancji można naelektryzować przez tarcie.
Jego badania kontynuował O. von Guericke który około 1663 roku wynalazł prostą
maszynę elektrostatyczną, dzięki której zauważył, że stan naelektryzowania można
przenosić na inne przedmioty.
W 1729 roku Anglik Stephen Gray stwierdził, że fluid elektryczny umie przenieść się ze
szklanej rury na jej zatyczkę, oraz zauważył, że istnieją dobre i złe przewodniki
prądu
elektrycznego. Używając metalowych przewodów odkrył, że osoba połączona drutem z
ciałem silnie naelektryzowanym doznawała silnego wstrząsu. Od tego momentu
elektryczność stała się modna. Nieco później dokonano odkrycia, że istnieją dwa rodzaje
naelektryzowania ciał, i wprowadzono nazwy: elektryczność żywiczna i elektryczność
szklana.
Znaczny postęp w badaniach doświadczalnych spowodowało wynalezienie butelki
lejdejskiej czyli najstarszej postaci kondensatora elektrycznego (urządzenia do
przechowywania elektryczności). Właściwości butelki odkrył przypadkowo w 1745 roku w
Lejdzie (stąd nazwa), Pieter van Musschenbroek, profesor tamtejszego uniwersytetu oraz
niezależnie od niego E .J. von Kleist. Pierwotnie było to naczynie ze
szkła
wypełnione
wodą i zatkane korkiem który był przebity na wylot
miedzianym
drutem. Butelkę można
było naładować elektrycznie stykając pręt z naładowanym ciałem. Poprzez drut i wodę
prąd dostawał się do środka naczynia i ładował dodatnio lub ujemnie jego wewnętrzne
ścianki. Pojemność elektryczną można zwiększyć pokrywając szkło od zewnątrz i
wewnątrz folią przewodzącą prąd, oraz przedłużając drut tak, aby zetknął się z
zewnętrzną warstwą folii.
Wielkie znaczenie dla rozwoju elektrostatyki miały prace doświadczalne
Beniamina
Franklina
, który w roku 1752 złapał prąd z błyskawicy do butelki lejdejskiej i dowiódł, że
w
piorunach
jest elektryczność.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]