Budda i buddyzm[1], Życie Buddy, podstawy buddyzmu
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
B U D D A
I B U D D Y Z M
T E K S T
Streszczenie:
wprowadzenie zawierające krótką biografi ę Buddy, podstawowe wiadomości o jego
naukach oraz informacje o rozprzestrzenieniu buddyzmu na świecie.
Budda urodził się jako książę, którego nazywano Siddharta Gautama. Żył około 2500 lat temu
w małym królestwie na pograniczu Indii i Nepalu. Gdy uświadomił sobie, jak wielkie jest
cierpienie ludzi spowodowane starością, chorobami i śmiercią, porzucił luksusowe życie
na dworze i udał się na duchowe poszukiwania, których celem miało być właśnie znalezienie
metody, uwalniającej wszystkie istoty od cierpienia. Przez sześć lat kształcił się u duchowych
nauczycieli ówczesnej wysoko rozwiniętej kultury Indii, praktykując nawet skrajną ascezę.
Poznał wiele światopoglądów i medytacji, nie znalazł jednak niczego, co miałoby
moc całkowitego uwolnienia wszystkich istot od cierpienia. Gdy w końcu znalazł
się w położonym w północnych Indiach miejscu, które dziś nazywa się Bodhgaja, usiadł
pod rozłożystym drzewem i postanowił, że nie wstanie spod niego, dopóki nie znajdzie tak długo
już poszukiwanej odpowiedzi. Spędził tam sześć dni i nocy w głębokiej medytacji. W dzień pełni
księżyca, w majowy poranek rozpoznał, że nie istnieje oddzielenie pomiędzy przeżywającym
a przeżyciami, że nie ma ani niezależnego ja lub ego, ani zewnętrznego świata, który istniałby
niezależnie od przeżywającego. Rozpoznał wspólną wszystkim naturę umysłu, która przejawia
się jako nieustraszoność, nieuwarunkowana radość i bezgraniczne współczucie. Tak osiągnął
oświecenie. Był to dzień jego trzydziestych piątych urodzin.
Od tej chwili książę Siddharta Gautama zwany jest Buddą czyli Przebudzonym.
Przebudzonym ze snu niewiedzy i pomieszania, co przypomina nasze codzienne, poranne
przebudzenie ze zwykłego snu. Mimo że sen mógł się nam wydawać intensywny i rzeczywisty,
po przebudzeniu nie pozostaje z niego nic, z wyjątkiem wspomnień. Tak samo można
się przebudzić z naszego obecnego snu niewiedzy i pomieszania – dualistycznego przeżywania,
w którym nasze ja i świat wydają się czymś realnym i oddzielonym od siebie. Gdy świat okazuje
się snem, również cierpienie w nim staje się snem, a skoro nie jest realne, nie może
nas ostatecznie pochwycić i znika – jak senny koszmar po przebudzeniu.
Po osiągnięciu oświecenia, przez następnych 45 lat swego życia Budda nauczał, wciąż
podróżując z miejsca na miejsce i dając rady związane z konkretnymi sytuacjami życiowymi.
Dopiero po jego śmierci (w wieku 80 lat) jego nauki zostały spisane i uporządkowane; okazało
się, że jest ich aż osiemdziesiąt cztery tysiące. Noszą one nazwę dharma, co w sanskrycie oznacza
„jakimi rzeczy są”.
B U D D A
I B U D D Y Z M
T E K S T
W różnych okresach Budda eksponował różne aspekty swej nauki i uczył różnych medytacji
w zależności od zdolności i otwarcia uczniów. Uczniowie ci po osiągnięciu urzeczywistnienia
sami wyruszali w podróż, by uczyć innych i w ten sposób buddyzm rozprzestrzenił się w całej
Azji. W czasie pierwszych 500 lat rozpowszechniane były przede wszystkim wyjaśnienia
dotyczące prawa przyczyny i skutku oraz medytacje uspokajające umysł. Są one znane do dziś
jako Therawada przede wszystkim w południowych krajach buddyjskich. Na początku naszej
ery w północnych krajach buddyjskich rozpowszechniły się nauki mówiące o tym, że wszystkie
zjawiska, które przeżywamy, oraz ego, są jak sen. Kładzie się w nich nacisk na rozwijanie miłości
oraz współczucia i znane są jako Wielka Droga.
Chociaż najwyższe nauki Buddy, czyli Diamentowa Droga, były praktykowane w Indiach przez
wiele stuleci, upowszechniły się dopiero około tysiąc lat temu, zwłaszcza w rejonie Himalajów.
Esencją tych nauk jest bezpośrednie przeżywanie świeżości i radości oświecenia w każdej chwili
codziennego życia. Ponieważ podejście to najbardziej pasuje do naszego nowoczesnego myślenia,
w ciągu ostatnich 30 lat buddyzm Diamentowej Drogi rozprzestrzenił się szeroko na Zachodzie.
Tematy pokrewne:
Życie Buddy
Dwanaście czynów Buddy
B U D D A
I B U D D Y Z M
T E M A T 1
Budda urodził się jako książę, którego nazywano Siddharta Gautama. Żył około 2500 lat temu
w małym królestwie na pograniczu Indii i Nepalu. Gdy uświadomił sobie, jak wielkie jest
cierpienie ludzi spowodowane starością, chorobami i śmiercią, porzucił luksusowe życie
na dworze i udał się na duchowe poszukiwania, których celem miało być właśnie znalezienie
metody, uwalniającej wszystkie istoty od cierpienia. Przez sześć lat kształcił się u duchowych
nauczycieli ówczesnej wysoko rozwiniętej kultury Indii, praktykując nawet skrajną ascezę.
Poznał wiele światopoglądów i medytacji, nie znalazł jednak niczego, co miałoby
moc całkowitego uwolnienia wszystkich istot od cierpienia. Gdy w końcu znalazł
się w położonym w północnych Indiach miejscu, które dziś nazywa się Bodhgaja, usiadł
pod rozłożystym drzewem i postanowił, że nie wstanie spod niego, dopóki nie znajdzie tak długo
już poszukiwanej odpowiedzi. Spędził tam sześć dni i nocy w głębokiej medytacji. W dzień pełni
księżyca, w majowy poranek rozpoznał, że nie istnieje oddzielenie pomiędzy przeżywającym
a przeżyciami, że nie ma ani niezależnego ja lub ego, ani zewnętrznego świata, który istniałby
niezależnie od przeżywającego. Rozpoznał wspólną wszystkim naturę umysłu, która przejawia
się jako nieustraszoność, nieuwarunkowana radość i bezgraniczne współczucie. Tak osiągnął
oświecenie. Był to dzień jego trzydziestych piątych urodzin.
Od tej chwili książę Siddharta Gautama zwany jest Buddą czyli Przebudzonym.
Przebudzonym ze snu niewiedzy i pomieszania, co przypomina nasze codzienne, poranne
przebudzenie ze zwykłego snu. Mimo że sen mógł się nam wydawać intensywny i rzeczywisty,
po przebudzeniu nie pozostaje z niego nic, z wyjątkiem wspomnień. Tak samo można
się przebudzić z naszego obecnego snu niewiedzy i pomieszania – dualistycznego przeżywania,
w którym nasze ja i świat wydają się czymś realnym i oddzielonym od siebie. Gdy świat okazuje
się snem, również cierpienie w nim staje się snem, a skoro nie jest realne, nie może
nas ostatecznie pochwycić i znika - jak senny koszmar po przebudzeniu.
Po osiągnięciu oświecenia, przez następnych 45 lat swego życia Budda nauczał, wciąż podróżując
z miejsca na miejsce i dając rady związane z konkretnymi sytuacjami życiowymi. Dopiero po jego
śmierci (w wieku 80 lat) jego nauki zostały spisane i uporządkowane; okazało się, że jest ich aż
osiemdziesiąt cztery tysiące. Noszą one nazwę dharma, co w sanskrycie oznacza „jakimi rzeczy są”.
W różnych okresach Budda eksponował różne aspekty swej nauki i uczył różnych medytacji
w zależności od zdolności i otwarcia uczniów. Uczniowie ci po osiągnięciu urzeczywistnienia
sami wyruszali w podróż, by uczyć innych i w ten sposób buddyzm rozprzestrzenił się w całej
Azji. W czasie pierwszych 500 lat rozpowszechniane były przede wszystkim wyjaśnienia
dotyczące prawa przyczyny i skutku oraz medytacje uspokajające umysł. Są one znane do dziś
jako Therawada przede wszystkim w południowych krajach buddyjskich. Na początku naszej
ery w północnych krajach buddyjskich rozpowszechniły się nauki mówiące o tym, że wszystkie
zjawiska, które przeżywamy, oraz ego, są jak sen. Kładzie się w nich nacisk na rozwijanie miłości
oraz współczucia i znane są jako Wielka Droga.
B U D D A
I B U D D Y Z M
T E M A T 1
Chociaż najwyższe nauki Buddy, czyli Diamentowa Droga, były praktykowane w Indiach przez wiele
stuleci, upowszechniły się dopiero około tysiąc lat temu, zwłaszcza w rejonie Himalajów. Esencją tych
nauk jest bezpośrednie przeżywanie świeżości i radości oświecenia w każdej chwili codziennego
życia. Ponieważ podejście to najbardziej pasuje do naszego nowoczesnego myślenia, w ciągu
ostatnich 30 lat buddyzm Diamentowej Drogi rozprzestrzenił się szeroko na Zachodzie.
Cele nauczania
1. Uczniowie po raz pierwszy spotykają się z tematem „buddyzm”.
2. Uczniowie opracowują podstawowe informacje dotyczące buddyzmu.
1. Wprowadzenie
Treść:
Sprawdzenie wiedzy posiadanej już przez uczniów. Korekta szeroko
rozpowszechnionych błędów dotyczących buddyzmu.
Metoda:
Test na arkuszu roboczym
Uczniowie otrzymują arkusz roboczy (
Materiały 1
) z ogólnymi wypowiedziami dotyczącymi
buddyzmu i mają wybrać z nich te, które zgodne są z prawdą. Test sprawdza następnie
sam uczeń przy pomocy drugiego arkusza roboczego (
Materiały 2
). W zależności
od zainteresowania uczniów nauczyciel ma możliwość rozszerzenia poszczególnych wypowiedzi.
Jeżeli wprowadzenie wiedzy za pomocą testu wydaje się komuś mało poważne, można wybrać
bardziej klasyczną metodę, na przykład zebranie wiedzy o buddyzmie posiadanej już przez
uczniów w formie punktów zapisywanych na tablicy.
2. Opracowanie tematu
Treść:
Wyjaśnienie istotnych pojęć, praca nad podstawową wiedzą o buddyzmie.
Metoda:
Praca w grupach
Uczniowie pracują w pięciu grupach nad krótkimi tekstami zawierającymi podstawowe
informacje o buddyzmie. Korzystają z pięciu arkuszy roboczych (
Materiały 3a – 7a
),
które następnie stanowią pomoc przy prezentacji.
3. Pogłębienie i utrwalenie
Treść:
jak wyżej
Metoda:
prezentacja wyników poszczególnych grup, odpowiedzi na pytania
Grupy prezentują wyniki swojej pracy w czasie dyskusji. Po każdym temacie nauczyciel
ma możliwość pogłębienia tematu za pomocą gry. Nauczyciel lub grupa referująca temat czyta
kilka wypowiedzi dotyczących tematu. Każda z pozostałych grup ma rozstrzygnąć,
czy wypowiedź jest zgodna z prawdą, czy też nie. Można to przeprowadzić na przykład
z wykorzystaniem kartek z napisami TAK i NIE lub przez podnoszenie rąk. Na końcu wygrywa
grupa z największą ilością prawidłowych odpowiedzi. (Rozwiązania:
Materiały 3d – 7d
).
Inna możliwość: zamiast całej grupy prawdziwość wypowiedzi może oceniać każdy z uczniów.
Jeżeli w danej grupie trzej uczniowie odpowiedzieli prawidłowo, to grupa otrzymuje trzy punkty.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl lemansa.htw.pl
B U D D A
I B U D D Y Z M
T E K S T
Streszczenie:
wprowadzenie zawierające krótką biografi ę Buddy, podstawowe wiadomości o jego
naukach oraz informacje o rozprzestrzenieniu buddyzmu na świecie.
Budda urodził się jako książę, którego nazywano Siddharta Gautama. Żył około 2500 lat temu
w małym królestwie na pograniczu Indii i Nepalu. Gdy uświadomił sobie, jak wielkie jest
cierpienie ludzi spowodowane starością, chorobami i śmiercią, porzucił luksusowe życie
na dworze i udał się na duchowe poszukiwania, których celem miało być właśnie znalezienie
metody, uwalniającej wszystkie istoty od cierpienia. Przez sześć lat kształcił się u duchowych
nauczycieli ówczesnej wysoko rozwiniętej kultury Indii, praktykując nawet skrajną ascezę.
Poznał wiele światopoglądów i medytacji, nie znalazł jednak niczego, co miałoby
moc całkowitego uwolnienia wszystkich istot od cierpienia. Gdy w końcu znalazł
się w położonym w północnych Indiach miejscu, które dziś nazywa się Bodhgaja, usiadł
pod rozłożystym drzewem i postanowił, że nie wstanie spod niego, dopóki nie znajdzie tak długo
już poszukiwanej odpowiedzi. Spędził tam sześć dni i nocy w głębokiej medytacji. W dzień pełni
księżyca, w majowy poranek rozpoznał, że nie istnieje oddzielenie pomiędzy przeżywającym
a przeżyciami, że nie ma ani niezależnego ja lub ego, ani zewnętrznego świata, który istniałby
niezależnie od przeżywającego. Rozpoznał wspólną wszystkim naturę umysłu, która przejawia
się jako nieustraszoność, nieuwarunkowana radość i bezgraniczne współczucie. Tak osiągnął
oświecenie. Był to dzień jego trzydziestych piątych urodzin.
Od tej chwili książę Siddharta Gautama zwany jest Buddą czyli Przebudzonym.
Przebudzonym ze snu niewiedzy i pomieszania, co przypomina nasze codzienne, poranne
przebudzenie ze zwykłego snu. Mimo że sen mógł się nam wydawać intensywny i rzeczywisty,
po przebudzeniu nie pozostaje z niego nic, z wyjątkiem wspomnień. Tak samo można
się przebudzić z naszego obecnego snu niewiedzy i pomieszania – dualistycznego przeżywania,
w którym nasze ja i świat wydają się czymś realnym i oddzielonym od siebie. Gdy świat okazuje
się snem, również cierpienie w nim staje się snem, a skoro nie jest realne, nie może
nas ostatecznie pochwycić i znika – jak senny koszmar po przebudzeniu.
Po osiągnięciu oświecenia, przez następnych 45 lat swego życia Budda nauczał, wciąż
podróżując z miejsca na miejsce i dając rady związane z konkretnymi sytuacjami życiowymi.
Dopiero po jego śmierci (w wieku 80 lat) jego nauki zostały spisane i uporządkowane; okazało
się, że jest ich aż osiemdziesiąt cztery tysiące. Noszą one nazwę dharma, co w sanskrycie oznacza
„jakimi rzeczy są”.
B U D D A
I B U D D Y Z M
T E K S T
W różnych okresach Budda eksponował różne aspekty swej nauki i uczył różnych medytacji
w zależności od zdolności i otwarcia uczniów. Uczniowie ci po osiągnięciu urzeczywistnienia
sami wyruszali w podróż, by uczyć innych i w ten sposób buddyzm rozprzestrzenił się w całej
Azji. W czasie pierwszych 500 lat rozpowszechniane były przede wszystkim wyjaśnienia
dotyczące prawa przyczyny i skutku oraz medytacje uspokajające umysł. Są one znane do dziś
jako Therawada przede wszystkim w południowych krajach buddyjskich. Na początku naszej
ery w północnych krajach buddyjskich rozpowszechniły się nauki mówiące o tym, że wszystkie
zjawiska, które przeżywamy, oraz ego, są jak sen. Kładzie się w nich nacisk na rozwijanie miłości
oraz współczucia i znane są jako Wielka Droga.
Chociaż najwyższe nauki Buddy, czyli Diamentowa Droga, były praktykowane w Indiach przez
wiele stuleci, upowszechniły się dopiero około tysiąc lat temu, zwłaszcza w rejonie Himalajów.
Esencją tych nauk jest bezpośrednie przeżywanie świeżości i radości oświecenia w każdej chwili
codziennego życia. Ponieważ podejście to najbardziej pasuje do naszego nowoczesnego myślenia,
w ciągu ostatnich 30 lat buddyzm Diamentowej Drogi rozprzestrzenił się szeroko na Zachodzie.
Tematy pokrewne:
Życie Buddy
Dwanaście czynów Buddy
B U D D A
I B U D D Y Z M
T E M A T 1
Budda urodził się jako książę, którego nazywano Siddharta Gautama. Żył około 2500 lat temu
w małym królestwie na pograniczu Indii i Nepalu. Gdy uświadomił sobie, jak wielkie jest
cierpienie ludzi spowodowane starością, chorobami i śmiercią, porzucił luksusowe życie
na dworze i udał się na duchowe poszukiwania, których celem miało być właśnie znalezienie
metody, uwalniającej wszystkie istoty od cierpienia. Przez sześć lat kształcił się u duchowych
nauczycieli ówczesnej wysoko rozwiniętej kultury Indii, praktykując nawet skrajną ascezę.
Poznał wiele światopoglądów i medytacji, nie znalazł jednak niczego, co miałoby
moc całkowitego uwolnienia wszystkich istot od cierpienia. Gdy w końcu znalazł
się w położonym w północnych Indiach miejscu, które dziś nazywa się Bodhgaja, usiadł
pod rozłożystym drzewem i postanowił, że nie wstanie spod niego, dopóki nie znajdzie tak długo
już poszukiwanej odpowiedzi. Spędził tam sześć dni i nocy w głębokiej medytacji. W dzień pełni
księżyca, w majowy poranek rozpoznał, że nie istnieje oddzielenie pomiędzy przeżywającym
a przeżyciami, że nie ma ani niezależnego ja lub ego, ani zewnętrznego świata, który istniałby
niezależnie od przeżywającego. Rozpoznał wspólną wszystkim naturę umysłu, która przejawia
się jako nieustraszoność, nieuwarunkowana radość i bezgraniczne współczucie. Tak osiągnął
oświecenie. Był to dzień jego trzydziestych piątych urodzin.
Od tej chwili książę Siddharta Gautama zwany jest Buddą czyli Przebudzonym.
Przebudzonym ze snu niewiedzy i pomieszania, co przypomina nasze codzienne, poranne
przebudzenie ze zwykłego snu. Mimo że sen mógł się nam wydawać intensywny i rzeczywisty,
po przebudzeniu nie pozostaje z niego nic, z wyjątkiem wspomnień. Tak samo można
się przebudzić z naszego obecnego snu niewiedzy i pomieszania – dualistycznego przeżywania,
w którym nasze ja i świat wydają się czymś realnym i oddzielonym od siebie. Gdy świat okazuje
się snem, również cierpienie w nim staje się snem, a skoro nie jest realne, nie może
nas ostatecznie pochwycić i znika - jak senny koszmar po przebudzeniu.
Po osiągnięciu oświecenia, przez następnych 45 lat swego życia Budda nauczał, wciąż podróżując
z miejsca na miejsce i dając rady związane z konkretnymi sytuacjami życiowymi. Dopiero po jego
śmierci (w wieku 80 lat) jego nauki zostały spisane i uporządkowane; okazało się, że jest ich aż
osiemdziesiąt cztery tysiące. Noszą one nazwę dharma, co w sanskrycie oznacza „jakimi rzeczy są”.
W różnych okresach Budda eksponował różne aspekty swej nauki i uczył różnych medytacji
w zależności od zdolności i otwarcia uczniów. Uczniowie ci po osiągnięciu urzeczywistnienia
sami wyruszali w podróż, by uczyć innych i w ten sposób buddyzm rozprzestrzenił się w całej
Azji. W czasie pierwszych 500 lat rozpowszechniane były przede wszystkim wyjaśnienia
dotyczące prawa przyczyny i skutku oraz medytacje uspokajające umysł. Są one znane do dziś
jako Therawada przede wszystkim w południowych krajach buddyjskich. Na początku naszej
ery w północnych krajach buddyjskich rozpowszechniły się nauki mówiące o tym, że wszystkie
zjawiska, które przeżywamy, oraz ego, są jak sen. Kładzie się w nich nacisk na rozwijanie miłości
oraz współczucia i znane są jako Wielka Droga.
B U D D A
I B U D D Y Z M
T E M A T 1
Chociaż najwyższe nauki Buddy, czyli Diamentowa Droga, były praktykowane w Indiach przez wiele
stuleci, upowszechniły się dopiero około tysiąc lat temu, zwłaszcza w rejonie Himalajów. Esencją tych
nauk jest bezpośrednie przeżywanie świeżości i radości oświecenia w każdej chwili codziennego
życia. Ponieważ podejście to najbardziej pasuje do naszego nowoczesnego myślenia, w ciągu
ostatnich 30 lat buddyzm Diamentowej Drogi rozprzestrzenił się szeroko na Zachodzie.
Cele nauczania
1. Uczniowie po raz pierwszy spotykają się z tematem „buddyzm”.
2. Uczniowie opracowują podstawowe informacje dotyczące buddyzmu.
1. Wprowadzenie
Treść:
Sprawdzenie wiedzy posiadanej już przez uczniów. Korekta szeroko
rozpowszechnionych błędów dotyczących buddyzmu.
Metoda:
Test na arkuszu roboczym
Uczniowie otrzymują arkusz roboczy (
Materiały 1
) z ogólnymi wypowiedziami dotyczącymi
buddyzmu i mają wybrać z nich te, które zgodne są z prawdą. Test sprawdza następnie
sam uczeń przy pomocy drugiego arkusza roboczego (
Materiały 2
). W zależności
od zainteresowania uczniów nauczyciel ma możliwość rozszerzenia poszczególnych wypowiedzi.
Jeżeli wprowadzenie wiedzy za pomocą testu wydaje się komuś mało poważne, można wybrać
bardziej klasyczną metodę, na przykład zebranie wiedzy o buddyzmie posiadanej już przez
uczniów w formie punktów zapisywanych na tablicy.
2. Opracowanie tematu
Treść:
Wyjaśnienie istotnych pojęć, praca nad podstawową wiedzą o buddyzmie.
Metoda:
Praca w grupach
Uczniowie pracują w pięciu grupach nad krótkimi tekstami zawierającymi podstawowe
informacje o buddyzmie. Korzystają z pięciu arkuszy roboczych (
Materiały 3a – 7a
),
które następnie stanowią pomoc przy prezentacji.
3. Pogłębienie i utrwalenie
Treść:
jak wyżej
Metoda:
prezentacja wyników poszczególnych grup, odpowiedzi na pytania
Grupy prezentują wyniki swojej pracy w czasie dyskusji. Po każdym temacie nauczyciel
ma możliwość pogłębienia tematu za pomocą gry. Nauczyciel lub grupa referująca temat czyta
kilka wypowiedzi dotyczących tematu. Każda z pozostałych grup ma rozstrzygnąć,
czy wypowiedź jest zgodna z prawdą, czy też nie. Można to przeprowadzić na przykład
z wykorzystaniem kartek z napisami TAK i NIE lub przez podnoszenie rąk. Na końcu wygrywa
grupa z największą ilością prawidłowych odpowiedzi. (Rozwiązania:
Materiały 3d – 7d
).
Inna możliwość: zamiast całej grupy prawdziwość wypowiedzi może oceniać każdy z uczniów.
Jeżeli w danej grupie trzej uczniowie odpowiedzieli prawidłowo, to grupa otrzymuje trzy punkty.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]